Seni sevdim…
Bunu bilmeyen kalmadı şehirde.
Gökyüzü bile öğrendi adını,
ama sen
sen duymadın kalbimin çığlığını.

Rüzgâr bile senden söz etti bana,
her estiğinde bir parça yüreğim koptu.
Ben bir umuda tutundum yıllarca,
sen başka limanlara sığındın.

Bir bakışın yeterdi,
bin ömrü verirdim o an için.
Ama senin gözlerin,
soğuk bir aynadan ibaretti —
baktım, sadece kendimi gördüm,
bir hiçliğin içinde.

Bir deli poyraz koptu bir gece,
saçlarımı değil, hayallerimi savurdu.
Seni benden,
beni kendimden ayırdı.

O günden sonra,
her şarkının içinde senin adını duyar oldum.
Bir rüzgâr esti mi,
“belki dönersin” diye kapıya bakarım hâlâ.

Zalimin kızı…
Senin kalbin buzdan,
ama ben hâlâ yanarım.
Küllerimden doğsam bile
adını unutmam,
unuttursalar da.

Ben seni,
sevmenin zulüm olduğunu bilerek sevdim.
Sen beni,
unutmanın kolay olduğunu sanarak kaybettin.

Ve şimdi…
Bir zamanlar “biz” olan yerde,
yalnızca bir sitem yankılanıyor:
Yarım kalan bir sevdanın adı bu.
Esti deli poyraz… ayırdı bizi.

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam 03.11.2025