Tanıyor gibiyim seni…
Bir yerlerden çıkaracağım,
Ya kalbimden,
Ya harbimden...

Daha önce öldürmüş müydün beni?
Yoksa ben mi seni, bir duanın içinden salıverdim dünyaya?

Bir bakışın vardı, hatırlıyorum,
Kış gecesi kadar uzun,
Ve içinde bir sızı — öyle tanıdık ki...
Bir çocuğun ağlayışı gibi saf,
Bir adamın susuşu kadar ağır...

Sen bir zamanlar geçtin içimden,
Ben fark etmedim belki,
Ama kalbim, senden sonra
Hiç aynı atmadı.

Ne zaman bir şarkı duysam,
Kulağım değil, yaram kanıyor.
Ne zaman bir dua etsem,
Dilim değil, kalbim yanıyor.

Tanıyor gibiyim seni…
Belki bir rüyada görmüştüm,
Belki de bir kefenin kıvrımında,
Belki sen bana değil,
Ben sana yazılmıştım baştan.

Bir yanım diyor ki; “unut gitsin…”
Öbür yanım: “nereye?” diyor, “nereye kadar?”
Unutulur mu hiç,
Kendi kaderinde izi olan biri?

Gözlerin…
Biraz gece, biraz veda,
Biraz da “dönemem” kokuyor.
Ve ben hâlâ seni o kokudan tanıyorum,
Bir mezar başında bile tanırım.

Bir zamanlar dua gibiydin,
Şimdi beddua gibi ağrıyorsun.
Sana iyi ol demeye utanıyorum artık,
Çünkü biliyorum,
Sen iyi olursan, ben yarım kalırım.

Tanıyor gibiyim seni…
Bir yerlerden çıkaracağım,
Belki eski bir fotoğraftan,
Belki unutulmuş bir mektuptan,
Belki de
İçimde yıllardır susan bir çığlıktan…

Ve sonra anlayacağım,
Sen hiç gitmemişsin aslında,
Ben sadece görmemeyi öğrenmişim seni.

Bak, hâlâ aynı yerdesin;
Kalbimin tam ortasında,
Bir yara kabuğu gibi…
Ne düşüyor, ne iyileşiyor…
Sadece orada duruyor…
Sessiz.
Ama diri.

Ve ben…
Her gece biraz daha ölüyorum,
Adını anmadan,
Seni anarak.


Kadir TURGUT