KIRIK AYNALAR

Bütün aynalar kırık.
Hangisine baksam,
içimde çoğaltıyor senleri.
Her biri başka bir yüzünü anlatıyor.
Gördüğüm sen misin,
suskunluğun mu bana yansıyan?

Kırık aynalardan,
bir umut kırıntısı kalmış içimde;
ne zaman adını ansam,
süt yanığı gibi dudaklarımı yakıyor.

Belki de sevgide olması gereken budur.
Kim bilir belki sevmek;
bir yokuşta nefesi tüketmektir deyip,
yine de umut ederek aşka tutunuyorum.

Bazen keder,
sevinç getirir.
Her kışın bahara gebe kalışı gibi çiçekler açtırır.
Gül olur,
diken olur.
Kokusu mest eder,
kanatır dikeni yürekleri.

Ben şimdi hangi mevsimdeyim bilmiyorum?
Ne gökyüzüm mavi,
ne duamda keramet var.
Senin olmadığın yerde,
yalnızca bir enkazım!

Artık dua etmekten de vazgeçtim;
ama adını her anışımda
“Âmin” diyorum.
İşte o anlarda,
gölgen geçiyor içimin aynasında. ©
Efkan ÖTGÜN