“Gönül Yolunda Nihal’imin Zikrinde”

Yandım, bir aşkın ateşinde,
Adı yok bu yangının, ama varlığı sen — Nihal’im.
Geceyle gündüz arasındaki o ince çizgide,
Kalbim senin sessizliğini tesbih eder, zikrime dönüşürsün.

Ne yolum belli, ne yönüm,
Her sözüm sükûttan dokunmuş,
Bir gül açar içimde — ezelden yazılmış kader gibi,
Solsa da yaprakları, kokusu senin özün, Nihal’im.

Ben sürgün değilim, seyrânım ben;
Her hicran, vuslatının gölgesinden doğar.
“Ben kimim?” diye sorar devran,
Cevap sensin:
Ben, sende kaybolmuş bir bendim zaten, Nihal’im.

Ey içime düşen yıldız,
Gözlerin göklerin sırlarını taşırken,
Ben yeryüzünde, bir âşığın sabrıyla,
Senin suretinde Rabb’i ararım.

Her nefesimde bir adın var: Nihal’im.
Her düşüşümde bir el ararım, o da sensin.
Ve bil ki, bu seyr-i sülûk yolculuğunda,
Sen, gönlümün kâbesi, kalbimin kıblesi oldun.