Kütüphanesi sessiz bir bilgelik gibi durur
odanın tam köşesinde.
Kahverengi ahşap ve siyah metalin asaletle birleştiği raflarında tarih konuşur,
felsefe düşünür,
edebiyat duyar kalbinin en kuytusunu.
Kitapların arasında Nietzsche’nin yalnızlığıyla Tanpınar’ın rüyası yan yanadır.

Eski bir pikaptan yükselen
Münir Nurettin Selçuk’un sesi,
evin duvarlarına dokunur gibi yayılır.
Hicaz bir şarkı mırıldanırken perdeyi rüzgâr aralar…
Ve bir kadeh kırmızı şarap,
odanın köşesindeki küçük masada usulca bekler – sanki bir dostla yapılacak uzun bir sohbetin
nazik davetçisi gibi.

Evi, sade…
Ama içi derinlikli.
Her eşya bir hatırayı taşır gibi.
Ne bir fazlalık var ne bir eksiklik.
Bozkırın serin akşamlarında çam ormanlarına karşı,
bir tepeye uzanmış,
elinde bir bira şişesiyle
hayatı seyrederken bulunur huzur.
Kalabalıktan değil, yalnızlıktan değil…
Anlamın ta kendisinden gelen bir huzur.

“Yanına usulca ilişiyorum…
Sessizce.
Bir kitap uzatıyor bana, hiç konuşmadan.
Göz göze geliyoruz.
Bakışlarında yargı değil, anlayış var.
O an anlıyorum…
Bazı insanlar konuşmadan da anlaşır.”