Bir Erkek, Bir Kadın ve Bir Dostluk Hâli

Arkadaş kalmayı bilemedim,
kalbimi aldım, getirdim sana —
çiğ, çıplak, korumasız.
Sen dostlukla uzattın elini,
ben aşk sandım, yandım, oldum yanlız.

Sen bana “insanca” geldin,
ben “aşkla” aldım soluğunu.
Gözlerinin derinliğinde dostluğu değil,
bir ömrü aradım,
bir adımı fazla attım —
fazlalık oldum.

Ben bir odunum,
eşeğim belki, öküzüm,
ama bil ki niyetim tertemizdi.
Sadece dili karışık bir kalptim ben.
Aşk sandığım şey,
belki senin sadece gülüşündü.

Balım dedim,
tekirim dedim,
çocuklu bir sevinçle sarıldım adına.
Ama sevginin kıyısında boğulmak da
benim cehaletimden doğdu.

Bir erkek bir kadın
neden arkadaş kalamıyor,
çünkü biri susar,
öteki “duydum” sanır.
Biri güler,
öteki “sevdi” sanar.
Biri geçerken uğrar,
öteki yerleşir sanır…

Ben şimdi kenara çekiliyorum,
küfretmeden, kırmadan,
yalnızca büyüyerek,
ve senden gizlice öğrenerek
nasıl sevilir, incitmeden.