Balım canım tekirim eksik kusur hata benim,
Yanlış yaptım sahibine canım tekirim.
Ben bir odunum eşeğim öküzüm danayım hayvanım.
Bir erkek bir kadınla neden arkadaş kalamıyor?

Bilemedim aklının ışığını
Bilemedim kalbinin merhametini
Bilemedim ruhunun derinliğini insanlığını
Bilemedim varoluşsal dokunu seni bilemedim.

Aklın, yıldızlar gibi derin ve serin,
Kalbin, bir anne duası kadar emin.
Ruhunla dokunur en yaralı tene,
Sen, varoluşun en zarif biçimisin Nihal’im.

Arkadaş kalmayı bilemedim…
Sen bana bir dostun eliyle yaklaştın,
ben ise kalbimi sundum sana
— çıplak, savunmasız.
Aşkla baktım gözlerinin içine,
ama sen bana “insanca” yaklaştın.

Beni sevmedin diye kırgın değilim.
Yalnızca yanlış yerden yürüdüm sana,
yanlış bir dilden konuştum.
Senin nazarında belki bir “fazlalık” oldum.
Benim içimde ise,
“keşke” ile büyüyen bir suskunluk…

Pişman değilim seni sevdiğime,
ama pişmanım seni bu kadar yorduğuma.
Ben seni sıkmak istemedim.
Ama duygularımın coğrafyası genişti,
dalgam büyüktü, kıyını aşındırdı.

Ben şimdi kenara çekiliyorum.
Kırmadan, kızmadan, küfretmeden.
Gözlerini görmeden bile sevmeyi öğrendim ya
—Bu da yeter bana.