Hep küçükken, çocukluktan sıkılırdık!
Hemen büyümek isterdik!
Bir an önce büyümek için acele ederdik!
Paso, habire ekmek yerdik!
Büyüklere özenirdik!
Yaşimızdan olgun davranırdık!
Onlar gibi giyinir, onlar gibi davranırdık!

Oysa şimdi ise, çocukluğumuzu özler olduk!
Çünkü, çocukluğumuzun değerini bilemedik!
Bilmedik!
O, güzel anları, belki de anlamadık!
Anlayamadık!
Para kazanmak için sağlıklarınızı hiçe saydık!
Gecemizi gündüzüne kattık!
Sağlığımızı hiçe saydık!
Benliğimizi, bedenimizi yitirdik!.
Elden ayaktan olduk!
Ama şimdi ise, sağlığımızı geri almak için...
Hastanelere ve ilaçlara tonlarca para ödöyoruz...
Yarından endişe ederken!
Bugünü unuttuk! Dolayısıyla ne bugünü...
Ne de yarını yaşıyoruz!...
Hiç ölmeyecek gibi yaşıyorum!. Ancak hiç yaşamamış gibi belki de öleceğiz!..
Ve öleceğim!
Dinçer DAYI