KOKUSUZ BİR HATIRA

Geceyi yine seninle böldüm ikiye,
Bir tarafım sessizliğin sesiyle,
Bir tarafım suskun kalmış “keşke”lerle dolu.
Yastığımın kenarında unuttuğun bir nefes var,
Kokusu yok belki, ama sanki sen geçtin az önce,
Rüzgâr bile adını fısıldıyor,
Beni sana çağırır gibi.

Gözlerimi kapatıyorum,
İçimden bir ses “unut” diyor,
Ama unutmamak bile seninle alakalı artık.
Unutmak bile seni anmak kadar yakıcı.
Sana dair her şey,
Bir gülüş, bir kelime, bir sessizlik…
Hepsi aynı yere çıkıyor:
Kalbimin kapalı kapısına.

Sanki yıllardır aynı mektubu yazıyorum,
Ne adını silebiliyorum ne sonunu getirebiliyorum.
Kalem elimde titriyor,
Her kelimenin ucunda sen varsın.
Gitmelerini ezberledim belki,
Ama kalışlarını hiç yaşamadım ki.
Bir insanı en çok nasıl bekler biliyor musun?
Hiç gelmeyeceğini bile bile.

Şimdi bir şarkı çalıyor uzaktan,
Sözleri bana değil, ama sancısı bana dokunuyor.
İçimden geçen her melodiye sen karışıyorsun,
Sanki kalbim senin ses tonuna akortlanmış.
Bir gülüşün yankısı bile yetecekti,
Ama sen sessizliği seçtin.
Ve ben, o sessizlikte boğulmayı sevdim galiba.

Penceremin önünde bir fincan soğuyor,
Buharı bile sensizliği anlatıyor.
Zaman seni unutturmuyor,
Sadece özlemi farklı yüzlere bölüyor.
Ama hiçbir yüz senin gibi durmuyor kalbimde.

Biliyor musun,
Bazı geceler dua eder gibi söylüyorum adını,
Bazı sabahlar küfrediyorum aynı harflere.
Ne olursa olsun,
İçimde hâlâ senin kokun eksik.

Bu nasıl özlemek…
Hiç bilmediğim kokun bile burnumda tütüyor.
Hüseyin Erdinç bu