Ne güzel sızlamış dizelerin kalbi…
Ne kadar da ince bir kadın dokunuşu var bu satırlarda.
Bir elinin ucuyla kaderin saçlarını okşarken,
diğer eliyle kendi yaralarını sarmış belli.
Hüzün bile zarif durmuş bu şiirde —
sanki kırık bir aynadan süzülüp,
yine de yüzüne yakışmış bir tebessüm gibi.

“Yarım kalmış hikayelerim var benim,” derken
aslında tüm kadınların ortak susuşunu dillendirmişsin.
Ne kadar sade, ne kadar derin…
Dalga dalga kıyıya vuran
bir iç döküşün sesi gibi…
Hafif, ama içi dolu.
Sessiz, ama yankısı uzun.

“‘Sûkutum edebimdendir’ dediğim sessiz çığlıklarım var” —
işte orada kırılıyor zaman.
O cümlede, hem bir anne suskunluğu,
hem bir sevgili vedası,
hem de kendiyle konuşan bir kadının asaletini duydum.
Ne güzel dizginlemişsin nefsini,
ne güzel taşımışsın sabrı, bir kraliçenin tacı gibi alnında.

Şiirini okurken,
kalemin değil de kalbin yürümüş sanki kâğıt üzerinde.
Her kelime, bir adım atmış geçmişine,
ama bir adım da ileriye, olgunluğa.
Keşkelerle iyikiler arasında kurduğun o sessiz köprü,
şiirin en görkemli metaforu olmuş.

Tebrik ederim seni,
yalnız yazmamışsın, yaşamışsın bu dizeleri.
Bu kadar içten bir acı,
ancak kalemini kalbine batıran bir şairin eseri olabilir.
Yarımı bile tam gösteren bir kudret var satırlarında.

Sen, kelimeleriyle yaralarını sarmayı bilen bir şairsin.
Ve inan bana, bu şiir bitmiş değil —
sadece nefes alıyor şu an…
bir sonraki dizeyi bekliyor,
senin kalbinden yeniden doğmak için.