0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
76
Okunma
Adı Güler olsa da,
bir ayaz vurmuş içinden.
Kahkahaları biriktirdiği yerde,
şimdi bir sessizlik duruyor,
cam gibi, ince ve kırılgan.
Güler’in üşüyor.
Elleri mi? Hayır, ruhu.
Pencerenin önünde değil,
bekleyişin ortasında.
Geçmişten gelen bir rüzgâr,
unuttuğu bir hüzün gibi,
titretiyor omuzlarını.
Oysa o, hep gülerdi.
Işık saçan bir fenerdi.
Ama her ışığın bir de soğuk gölgesi var.
Şimdi,
bütün ışıklar sönmüş de
kendi yalnızlığının koyu karanlığında
kalmış gibi.
Yazın ortasında bir kar tanesi,
göğsünde eriyip duran.
O kadar sessiz ki bu üşüme,
kimse fark etmiyor.
Sadece o biliyor,
gülmekten yorulan bir kalbin,
nasıl da buz tuttuğunu.
Hüseyin TURHAL
