Aşık yunus der..
Beni üç kelimede bil...
Herkes bilir özümü
Özüm...sözümde can bulur
HAK-ADALET-MERHAMET’
HAKKA...Yönelir sözüm...
Bilen , bilmeyenden sorun bizi...
Arının bal peteğinde bulur kendini...

Sözüme ,özüm konuşur, söyler..
Konuşan bende , ben değilim...
Konuşturan CANANDIR ,
RABBİM!dir ben değilim ...KEMATULLAH..
Rüyada gördü TAPTUK EMREYİ..
Feryat figan ediyordu ruhu..
Yunus’un...ısındı ruhu kavuşunca.
Hocasına bağlandı Tapduk Emre’ye..
Oldu orda...dergahta bizim yunus

1240-yılında doğdu Eskişehir’de..
Sarı köyde büyüdü konuştu yunus
Dergahta deli gibi hizmet verirken
TAPDUK EMRE TOPLADI DERVİŞLERİ..
BANA EYRİ BÜYRÜ OLMAYAN BİR DAL,,,
Getirin... herkes dağılsın bu ovaya
Bulduğu dümdüz dalı getirsin benim önüme koysun
Yunus getirdi eğri büğrü dalı bir beze sarmıştı

Hocası sordu...bu nasıl yaman şeydir öyle...
Ben söylerken sözü.. işitmez kulağın böyle..
Doğrusunu , eğrisini bilen rabbimdir...
Getirdim eğri büğrü dalları...ayırmadan
Düzeltsin can veren rabbim...YARATAN..
Bismillah. bu da benim kefen bezimdir.
Verende o...alanda o...dur
Allah isterse düzeltir kulunu

TAPDUK..EMRE. Yürüdü yunusun gönlüne
Gönül gözün açıktır...artık bu makam
İrşat. Eğitim senindir . HAKKA. Yürürken..
Hem yazar hem de söyler ,Allah adına..
Yunus bir bülbül olur gülün dalında....
ALLAH DEYU...yandı kül oldu. Sazında...
Ateşlerde yanar , kavrulur gönül.
Bizim yunus...ALLAH.. DEYU , DEYU...

Çok yazma doğruları sırrı sakla
Deli ,deli yazarsın sen bilmeyene..
Çalıp , çalıp da söyleme ,, YUNUS
Dünyaya bir şair MOLLA KASIM...gelirde...
Okur Mesnevilerini hiç beğenmez se,,,
Sorar bu aşkın kadını kimdir...nerede...gezer
Bu mesnevide şair durmaz nakarat söyler
SAÇMALIK... DEYU YIRTAR , YIRTAR ATARSA...
IRMAĞIN BULANIK SUYUNA PARAMPARÇA BIRAKIRSA...
BU KUL DA BİLMEZ...RABBİNİ BULUNCAYA KADAR....?

DİVAN TÜRÜ...BİR MESNEVİ ŞİİRİDİR...!