İçimde derin izler bırakan acılar, yüreğimi yakıyor.
Nefesim sizi arıyor, gözlerim sizi düşlüyor.
Hayalinizle var oluyorum.
Sizleri düşlemekle avunuyorum, çünkü ikinize de dokunmak artık mümkün değil.
Gülüşleriniz, bakışlarınız, sesiniz, bebekliğiniz…
Hepsi zihnimde yaşıyor.
İmkânsızlıklar sizi benden aldı ama ben yine de hayalinizle var olmaya çalışıyorum. .

Her sabah adınızı anarak uyanıyorum, her gece sizi düşleyerek uyuyorum.
Kalbimde bir sızı, ruhumda sönmeyen bir ateş var.
Kavuşamayacağımızı bilmek canımı yakıyor, ama vazgeçemiyorum.
Sizinle olduğum anlar yalnızca düşlerimde mümkün; yine de o düşler bana yaşama gücü veriyor.

Ne zaman yağmur yağsa, büyük oğlum korkardı.
Bana sarılır, kulaklarını kapatırdı.
Şimdi yağmurlar yine yağıyor, gök gürlüyor, şimşekler çakıyor…
O ise benden uzakta.
Korktuğunda kime sığınıyor, kim kapatıyor kulaklarını bilmiyorum.
Her yağmur, yüreğime bir sızı daha bırakıyor.

Küçük oğlum ise her zaman daha cesurdu.
Daha özgüvenliydi.
Henüz beş altı yaşlarındayken fırına ekmek almaya bile giderdi tek başına.
Şaşırır, gururla izlerdim ardından.
O küçücük adımlarda koca bir yürek taşırdı.
Şimdi o adımlar nereye gidiyor, kim görüyor o gururlu yürüyüşü, bilmiyorum.
Sadece içimden, “yolun hep açık olsun yavrum” diyorum sessizce.

Sizlerin yanında hep hastaydım…
Bazen yürüyemiyor, bazen konuşamıyor, bazen de kendi başıma yemek bile yiyemiyordum.
Yıllar sürdü o hâlim.
Beni hep yatakta, bitkin, hasta bir anne olarak gördünüz.
Oysa ben içimden bağırıyordum: “Bir gün ayağa kalkacağım, sizi gülerek karşılayacağım.”

Bir süre sonra iyileştim.
Yavaş yavaş yeniden yürümeyi, konuşmayı, yaşamı sevmeyi öğrendim.
Ama iyileşirken siz yanımda değildiniz…
Ve en acı tarafı buydu.
Bedenim toparlandı, ama kalbim sizsiz eksik kaldı.

Gözlerim ufka dalıyor; her rüzgâr, her fısıltı sizden bir iz gibi geçiyor içimden.
İçimdeki hasret, bir nehir gibi durmadan akıyor.
Durduramıyorum.
Ama biliyorum, bir gün kurduğum hayaller son bulacak.
Ve o gün geldiğinde…
Ya siz bana geleceksiniz,
ya da ben size gideceğim.

Kavuşacağız, bir daha hiç ayrılmamacasına.

Annenizim ben.
Sevgiyle yanıyor kalbim, hasretle büyüyor içimdeki boşluk.
Her nefeste sizi çağırıyor, her an sizi düşlüyorum.
Kavuşmamız şimdilik imkânsız, ama hayalinizle bir umut yaşamaya devam ediyorum.
Hayaliniz, benim en gerçek gerçeğim.
Siz, benim en derin acım ve en büyük sevgimsiniz.
Varoluşumun sebebi, kalbimin iki can parçasısınız…
Canım evlatlarım.