Üstad,
Siz ölümü bir kapı gibi araladınız;
ben ise o kapının eşiğinde
örtüsünü çekmiş bir sır gibi sustum.
Her mısraınız,
topraktan çıkıp göğe uzayan
bir dua ağacıydı.

“Sekiz kez öldüm,” dediniz…
Ben, bir tek susuşumda yandım,
bir tek bakışımda çöktü gece.
Siz Rabb’e varmaktan söz ettiniz;
ben varlığımın küllerinde
O’nun adını aradım.

Bilirim,
insan bazen ölmeden gömülür,
mezarı kalbinde taşır da
kimseler bilmez…
Ama siz,
o mezarın üstüne
nurdan bir örtü örmüşsünüz.

Her satırınızda
zamanın ipi çözülüyor,
bir kadın,
bir anne,
bir kul,
bir acı;
bir de diriliş var.

Üstad,
siz yazdıkça dünya küçülüyor,
kalp büyüyor.
Kelamınız,
göğsüme çalan bir ezan gibi
ruhuma işledi.

Varsın sekiz kez ölüm olsun,
sonunda O’nun adıyla dirilmek varsa…
Varsın geceler taş kesilsin,
sonunda nurla aydınlanmak mümkünse…
Rabb’in rüzgârı değsin kelimelerinize,
biz de arkasından yürüyelim.

Kaleminiz daim olsun.
Dizeleriniz yüreklerde yankı bulsun.
Çünkü siz yazınca,
biz sustuğumuz yerden konuşmayı öğreniyoruz.