Ne güzel dokunmuşsun üstat,
Kelimelerin kabuğunu kırmışsın yine…
Yüreğin ateşle yoğrulmuş belli,
Sevdayı öyle bir harman etmişsin ki,
Dumanı göğe değil, gönle vurmuş.

“Sevgi bir meydan Hatun’um” diyorsun ya,
Bak, o meydanda taş yok, diken yok,
Yalnızca cesaretin ayak sesleri var.
Ve ben duyuyorum o sesi —
Kaleminin ucu, sanki yüreğin nabzı gibi atıyor.

Sözcüklerin sanki ateşe sevdalı,
Yanarken bile üşümüyorlar…
Belki de sevgi bu yüzden,
Yanmayı unutanların değil,
Yanarken bile gülümseyenlerin işi.

Ah üstat, sen o yanışı ne güzel giydirmişsin mısraya!
“Dikeninde gül taşır Hatun’um” demişsin,
Ne zarif bir meydan okuma bu!
Bir kadın gibi, narin ama dimdik;
Bir rüzgâr gibi, serin ama delikanlı.

Sevgiye “sığınak değil” diyorsun ya,
Doğru...
Sığınak, korkakların masalıdır.
Oysa sevgi, fırtınada saçlarını savurmak,
Korkuya inat, kalemini mızrak gibi tutmaktır.

Sen yazmışsın ya üstat,
Biz okurken yanmışız...
Ama helâl olsun bu yangına;
Zira her kül, bir sevdanın doğumudur.

🕊️
Kalemine sağlık…
Yüreğine selam olsun;
Bir Hatun’un kalbinden, bir Üstat’a… 🌹