0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
30
Okunma
Bulutlar da gider.
Gök kubbede asılı kalan o beyaz, ağır gemiler,
bir durağa varmadan,
bir söze son vermeden
usulca kaybolur ufukta.
Tıpkı öfke gibi.
Tıpkı o yoğun, o boğucu hüzün gibi.
Gelir, kaplar her yeri,
güneşi gizler bir süreliğine.
Sanırsın ki, hiç dağılmayacak o gri perde.
Ama sonra,
rüzgâr eser,
bir iç çekiş, bir kabulleniş
ya da sadece
dünyanın dönme hızı.
Ve o koca gölge,
parçalanır, incelir,
geçip gider.
Bırak, gitsinler.
Bırak o ağırlık, seni terk etsin.
Çünkü geride kalan,
hep aynıdır:
Masmavi bir sonsuzluk.
Sabırla bekleyen,
lekesiz bir açıklık.
Hatırla sevgilim,
en büyük kederler bile,
o gökyüzünden geçen
bir bulut kümesidir.
Şimdi buradalar,
ama
çoktan
yola çıktılar bile.
Ve sen,
altında durduğun
o
sonsuz mavi olmaya
devam edeceksin.
Hüseyin TURHAL
