0
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
58
Okunma
Gözden kalbe düşen o ilk ışıltı,
Sessizliğin içinde filizlenen bir tohum.
Adı Sevgi.
Bazen bir nehir gibi coşkun,
Taşıp gidiyor yatağından.
Bazen de bir göl, duru ve derin,
İçine bakınca kendini gördüğün.
Ne zaman dokunsan hayata,
Bir iz bırakır parmak uçlarında.
Annenin ninnisi, dostun gülüşü,
Yaralı bir kuşa uzanan el.
Hepsi aynı kökten, aynı dilden.
Yanılmak da sevmeye dahil,
Düşüp kalkmak, yeniden başlamak.
Çünkü sevgi, kabul etmektir,
Eksikle, hatayla, tüm o karmaşayla.
Korkuyu saran, umudu ören iplik.
Zaman akıp giderken avuçlarından,
Geriye kalan tek sağlam köprüdür o.
Ne bir mülk, ne bir makam,
Sadece kalpten kalbe kurulan sonsuzluk.
Ve bilirsin, en büyük mucize:
Bir başkasının dünyasında,
Kendi evini bulmaktır.
İşte o an,
Sevgi, kendi şiirini yazar.
Hüseyin TURHAL
5.0
100% (1)
