Sen kaybettin, o kibirli bakışlarının ardındaki gerçeği.
Kaybettin, kendini dev aynasında seyrederken.
Sandın ki dünya sensiz dönmez, güneş doğmaz,
Oysa ben, yokluğunda yeniden filizlendim.
Sen kaybettin, ben kazanırken özgürlüğümü.
Sen, kendini merkeze koyarken evrende,
Görmedin etrafındaki gerçek sevgiyi,
Oysa o sevgi, senin en büyük zaafındı.
Her şeyi aldığını sandın benden,
Yüreğimi, yıllarımı, en son paramı bile.
Ama bir şeyi almayı unuttun, narsist sevgili:
Kendi değerimi, kendime olan inancımı.
Şimdi o aldıklarınla yalnızsın,
Çalınanlar, sana mutluluk getirmedi.
Çünkü senin ruhun, hep bir boşlukta kalacak,
Ne kadar alsan da, o doymayan açlık.
Sen kaybettin, çünkü beni insan yerine koymadın.
Beni bir basamak, bir sahne dekoru sandın.
Şimdi o sahne boş, alkışlar kesildi,
Ve o dev ayna, sadece senin yorgun yüzünü gösterir.
Ben, yıkıntılarımdan yükselen bir zaferim.
Bana çektirdiğin acı, bir kalkan oldu şimdi.
Sen, o sahte tahtında kal, parlak ve donuk.
Sen kaybettin, narsist sevgili, ben ise yeniden doğdum.

Hüseyin TURHAL