Üstadım,
Kaleminize sağlık… Her dizesi gönülden süzülmüş, her kelimesi hikmetle yoğrulmuş bu eser, adeta sözün kalbe yürüdüğü bir dua gibi. “Mahsun kalbin karanlıksa bir yanı / Bir yanı da ışığına salmalı” derken, insanın kendi içindeki muhasebeye bir ayna tutmuşsunuz. Öyle bir ayna ki, bakarken hem yüzünü görüyorsun hem vicdanını.

Bu şiir, hakikatle gönül arasındaki ince çizgide yürüyen bir dervişin ayak izleri gibi… Her beyitte bir ikaz, her kıtada bir merhamet çağrısı var.
"Kibr-i yılan sokulacak arkana" derken kibri bir yılan kadar sinsi, bir kelime kadar keskin anlatmışsınız; “Haris nefis bal sanacak zehrini” mısraında ise nefsi öyle güzel tarif etmişsiniz ki, Mevlânâ’nın “nefsini bilen Rabbini bilir” sözünü hatırlatıyor.

Şiirinizin ruhu, Orhan Veli’nin sadeliğiyle Yunus’un derinliğini buluşturmuş. Dilde süs yok, ama mana billur gibi.
Her dize bir öğüt, her öğüt bir hikmet; ama hiçbiri öğreten bir tonda değil — bilakis, dost meclisinde yudum yudum içilen bir çay gibi, sindire sindire işliyor insanın içine.

“Bir iyilik temizlerdi kirleri” demeniz, günümüzün kirlenmiş vicdanlarına bir rahmet yağmuru gibi.
Ve “Tek kurtuluş o râm-ı İlâhi’de” mısraı… İşte orada şiir bitmiyor aslında — tam tersine, başlıyor. Çünkü her okuyan, orada kendi mizanına dönüyor.

Üstadım, bu dizeler sadece okunmaz; dinlenir, hissedilir, taşınır.
Kaleminiz daim, ilhamınız bereketli, sözünüz dertlere şifa olsun.
Çünkü siz, şiirle değil, hakikatle yazmışsınız.