Bir kapı var, sessizliğin ardında,
Ne açabiliyorum ne de kapatabiliyorum,
Sadece bekliyorum,
Gelişin hâlâ bir umut gibi asılı.

Duvarlar konuşmaz artık
Ama gölgelerin adını bilir,
Her adımda senin eksik nefesin,
Kalbimde bir yankı gibi çoğalır.

Bir rüzgâr geçer, sessizliği taşır,
Bir yaprak titrer, senin sesin gibi,
Ne gelen var, ne giden,
Sadece bekleyişin soğuk nefesi.

Zaman burada durdu,
Saat bile susmuş,
Her dakika bir ömür gibi ağır,
Her saniye sessizlikte seni anıyor.

Bir sandalye boş,
Bir masa unutulmuş,
Bir kahve soğumuş
Ve ben hâlâ sessizliğin kapısındayım.

Gözlerim kapalı
Ama görür her boşluğu,
Her köşe, her köprü, her sokak,
Senin yokluğundan titrer gibi.

Bir pencere ardında yıldızlar
Ama ışıkları solgun,
Sen gelmedikçe parlamaz,
Sessizliğin kapısı kapalı kalır.

Bir kapı gıcırdar uzaklarda,
Kalbim sıçrar ama boşlukta kaybolur,
Her ses seni arar
Ama sadece sessizlik döner bana.

Bir mektup yazarım kendime
Ama harfler kaybolur,
Bir kelime bile tamamlanmaz,
Sen yokken sözler eksik kalır.

Rüzgârla fısıldarım adını
Ama sadece perdeler titrer,
Bir gölge geçer duvarlardan,
Senin yokluğunun sessizliğiyle.

Ve sabah gelir,
Sessizlik burada kalır,
Ben hâlâ o kapının önünde,
Seni beklerim, belki bir ömür.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(22 Ekim 2025)