Değerli Feride Hanım,

Yine hüzünlü bir şiire imza atmışsınız... Şiirler acıyı sever aslında.... Neticede şiiri yazan da şair...

Öyleyse insan neden mutluluk şarkıları söylemek varken acıyı seçer?

Bu duygu elimize olmayan, "bir içgüdü gibi" adeta benliğimizi zorlar... Elbette nedeni yaşantımızla, günümüzle ilgili...

Yani hayatın girdapları insanı rahat bırakmaz...

Günlük sıkıntılarımız... yakınlarımızın ve diğer insanların çektiği acıları özümsemek,görmek hüzünlerimizi tetiklemekte...

Bunun üzerine gönül de yaralıysa sitemli sözcükler yürekten satırlara yağmur yağmur inmekte...

Ancak şiirin bir asaleti var... Her söylem şiir olamıyor maalesef...

Akıl, her akla geleni terennüm etmeden önce yüreğe ısmarlamakta...

Yürek bu kaba, ham sözcükleri estetik tezgahından geçirerek rötuşlamak ta ve nadide imgelerle bezemekte... Sonra da göze, parmaklara emirler yağdırmakta....

"Haydi zaman aşımına uğramadan bu veciz siparişi şiirleştir ve şiirseverlerin beğenilerine sun" diye...

İşte bizler de bu veciz...anlamlı...nadide eseri huşuyla yudumluyoruz...

Şiirin hüzünlü, yada neşeli olması o kadar da önemli değil aslında....

Önemli olan; aklın...yüreğin....ve duyguların tasdik edip onaylamasıdır... Şiiriniz bu anlamda fevkalade değerli şairim...

Biz buna "şiirde fani olmak" ya da "mest olmak" diyebiliriz...

Bu anlamda şiirinizi terennüm edecek olursak:

Şiirin adı bir bile başlı başına bir şiir... genellikle hançer, insanların ihanetleri, nankörlükleri neticesinde duyulan acıdır...

Fakat şiirde, "sensizlik" hançer olarak betimlenerek duygulara ve kavramlara şaşırtıcı bir anlam getirerek okuyucuya acılı bir tat sunmakta...

Yüreğin karşı koymakta zorlandığı bir sorun da zamandır... Zaman... iyisi de acılısı da yüreği yakar...

Bedeni yavaş yavaş yer zaman... zaman tazeliğin... gençliğin.... anıların.... dostlukların da hasmıdır....Bekliyorsa bir yürek.... hele de geçmeyeni...

O bakımdan kah girdap olur zaman, kah göz yaşı, kah alınamayan nefes...

"Bağrımda derin yara, sensizliğin hançeri"
..............................
"Sanki bahtımdan kara, sensizliğin hançeri"

Burada sevilene duyulan özlem iki kez vurgulanarak(derin yara, ve bahtımdan kara) sanki acıların karesi alınmış gibi hüzünler katmerleştirilmiş adeta...

Her bölüm, bir diğerinde veciz ve şahane...hangisini örnek alacağımı şaşırdım inanın...

O halde genel bir değerlendirme yapacak olursak:

Sevilene özlemi tetikleyen her argüman burada zikredilmiş...Çok anlamlı çok nezih söylemlerle...kalem mahir olunca acılı sözcükler de adeta bala dönmüş...hepsi birbirinden güzel....

Çaresizlikle dara düşmek...bir çoğunun harap olduğu bir haletiruhiye içinde sıranın kendisine geldiği duygusu....

Ve her sevginin düşmanı o söylem....

"Düşlerimin özeli kalmış başka bahara...."

Bu yolda çok canlar heder olmuştur adeta...beklenen baharlar genellikle güz ya da kış olup gitmiştir...

Yaşam... hırsızların başı....Ve biz bunu biliriz...yine de ömrümüzü ona teslim eder...ufak ufak tükenişimizi izleriz...

Az önce vurguladığımız gerçek; yüreklerin hep hüzün devşirmesi... bundan şairin de payını aldığı gerçeği.... talan edilen hayatlarımız...
...........................

İşte sensizliğin haçeri....

İnsafsız...aşktan sevgiden anlamayan... güzel düş nedir bilmeyen...

Burada sevginin ne kadar yoğun olduğunun vurgulanması var...Ne kadar çok sevgi...o kadar çok keder....

Bu duygu, sevilenden ayrı kalmanın rövanşının, yalnızlığın dayanılmaz acısından alınması duygusudur...

kafiyeli şiirin zorluğu, bağlı kalınması gereken kalıplardır...Serbeste duygular nereye götürürse gidersiniz adeta...

Siz bu girift konuyu o kadar fasih ve beliğ imgelerle terennüm etmişsiniz ki takdir etmemek olası değil...
Çünkü; mantık....yürek ve şiirin gerçekleri EVET diye haykırmakta...

Şiire edebiyata ve bizlere sunduğunuz değerli eseriniz için;

emeğinize...yüreğinize...kaleminize binlerce teşekkürler efendim...

Nice güzel eserlere vesile olması temennilerimle...