Değerli Feride Hanım,

“Bazı yollar sabırla yürünür, maviye ancak bekleyenin kalbi varır.”

Sabır temkindir aslında....Gönül sevmişse sabredemez...Mutluluklar paylaşıldığına...beklenen müjde geciktiğinde... Bazen da sıcacık bir ekmeğin kokusunda bir çayla beraber demlenirken acele ederiz...

Aslında sabır, gidenin dönmesine...

acıların hafifleyeceği anı beklemeye...

Yağmurlu bir günde pencerenin tıkırdamasını umutla beklemektir sabır...

Bazen pembelere düşlerimiz uzar.... Tozunu da severiz deli dolu...

Ama maviler başkadır...Eskimeyen... unutulmayan... yüreğimizde hep ürpertisi kalan enginlikler gibidir mavi....

Kimi zaman tutulanın gözleri... kimi zaman yüreğimizin sevgiyi yakalama adına umududur ...Bazen kaybolmak...bazen de kucağında yüzmek istediğimiz sevgiler yumağı...Belki de arzulanan güzellikler...

İşte böyle...bir şiirin maviyle başlaması umudu...arzuyu... mutluluğu simgeler belki de...

Adı konulmamış şiirler...

Böylesi şiirler, yüreğimizden dökülenlerin daha bitmediği şiirlerdir....

Bu şiirler hüzünlüdür genellikle...gariptir....kimsesizdir... O yüzen ilhamını anılardan alan....pencere camlarında bestelenen hep yalnız şiirlerdir...

Yazan yürek ne haldedir dersiniz...Bir ahraz yoksulluğun içinde.....su rengine boyayan akşamlarda hep takılır...İlhamını böyle devşirir...

dedik ya mavi bazen özlenendir.... İşte şairin nadide betimlemesi:
"mavi sabırlı bir gurbet....

"hiçbir hasret ölümcül değildir..."

Sabretmesini bilene...tutkusundan kuşku duymayana...sevgisi sabrın acısını bastırana...
O yüzden;
"avucumda gizlediğim çoğul şiirlerle özlüyorum seni..." söylemi çok değerlidir...Kederleri ne kadar sınırsız olsa da....

Ne imrenilecek bir yürek tutkusudur ki bütün acıları yüreğinde harmanlayarak, içinden "sınırsız" ve "ancak"sız bir sevgi çıkarmaktadır...

Acının karmaşık dehlizlerinde gezinirken sevginin aydınlık yolunu bulabilen bir gönül, gerçekten de sevgiyi adam gibi hak etmektedir...

O yüzden; cümlelerin içinde yaşamayı,inadına sevmektedir...Çünkü sevmek özgürlüktür...sonsuzluğa uçmaktır..

Çünkü sevmek iki yüreğin bir sevgiyi koşulsuzca paylaşmasıdır...

Sevmek bazen "ekmek buğusu"ndaki hayat gibidir....Hayatın anlamı yürekteki sevginin çokluğu demektir bir bakıma....

Ne çok anılarımızı gömdük geçmiş yıllara... Çaresizliğimizden...umutsuzluğumuzdan... O yüzden her kaybeyttiğimiz hayal zihnimizde bir milat oldu...

Kimini çocukluğumuzu titreten bir kış akşamında...kimisini badem çiçekleri açtığında...

O yüzden tatlı hayallerimizi yutkunur...pembe düşlerimizi unutur olduk....
İçimizdeki çocuk gibi şimdi bekliyoruz...ya da hala bekliyoruz:

"nereden geleceğini bilmediğimiz bir rüzgarla gelmesini bekliyoruz...

Sadece; "bir şiirin göğsünde uyumak" için...
....................................
Ve şair diyor ki;

"dudağı uçuklamış sözcükler dağınık,
gözlerim
içinde sakladığı bulutlardan yağmur dileniyor..."

.........................
"soluğum, soluğuna iltica ediyor , bilesin.""

Özlem..ayrılık...içte kalan uhteler...keşkeler...anılarda kalanlar...beklenen umutlar....

Ne çoksun ey nadide şiir....Bir o kadar da kıymetli...gizemli...hüzünlü...

"Sevmek kolay olsaydı....Kimse aşık olmazdı..."diyorum...

Yüreğinize...emeğinize...kaleminizin maharetine sağlık...

Her bakımdan şiirdi...