Bir sabah, rüzgârın taşıdığı sessiz bir umutla uyandım.
Perdelerin arasından süzülen ışık,
Sanki bana yeni bir yol fısıldıyordu:
“Bırak eski gölgeleri… gün yeniden başlıyor.”

Adımlarım ürkekti belki,
Ama yüreğimde hiç bilmediğim bir cesaret yeşeriyordu.
Her şey susmuştu; sokaklar, hatıralar, geçmişin yankıları…
Sadece kalbimin atışını duyuyordum —
Yeni bir hayatın kıyısında, tam da orada duruyordum.

Geride kalan her şey,
Bir kitapta kapanmış sayfalar gibiydi artık.
Ne kin vardı içimde, ne sitem…
Sadece kabullenişin dinginliğiyle baktım geriye.

Ve sen…
Birden hayatın o sessiz kıyısında belirdin.
Gözlerinde, hiç dokunmadığım bir sabah vardı.
Sanki kader, yeni bir başlangıcı
İki kelime arasına gizlemişti: “Buradayım.”

Zaman ağır ağır yürüdü, biz sustuk.
Ama suskunluğun içinde kelimeler çiçek açtı.
Yaralar yerini umuda bıraktı,
Korkular yerini hafif bir tebessüme.

Yeni hayatın kenarında, artık biliyorum:
Bazı başlangıçlar gürültüsüz gelir,
Ama insanın kalbine en çok o sessizlik işler.
Ve belki de en güzel hikâyeler,
Bir vedadan değil,
Bir bakıştan sonra başlar…

Yazan
Korhan KÜLÇE
20/10/2025
Saat 09:30
Küçük Bahçede