İÇİMDEKİ NİHAL’E SEYR Ü SULÛK

(Nihali Tarz’da Mistik Yolculuk)

I. KATMAN – EMMÂRE’DEN DOĞUŞ

Ey Nihal! İçimde saklı ilk kıvılcım,
Nefs-i Emmâre’nin karanlığında yanan çerağ...
Hırçın fırtınalarda savrulan derviş benim,
Senin adınla uyandım huzura susamış bir ses oldum.

II. KATMAN – LEVVÂME’NİN MUHASEBESİ

Kaçtım senden ey Nihal, ey içimdeki hesaplaşma!
Nefs-i Levvâme’nin tokadıyla yüzleşen ben...
Kalabalıkta yalnız kalan âşıkın iç sesi,
"Nihal!" diye tövbe ettim, alevde arındım.

III. KATMAN – RABITA VE SEYR

Sen kötü değilsin ey Nihal, tamamlanmamış zikrim!
Rabıtamda kurduğum gizli köprü: Senin bakışın.
"Ben seni görüyorum" diyen kalbimin niyazı,
Hakk’a yürürken attığım ilk adımın sükûneti: Nihal!

IV. KATMAN – VAHDET’E ERİŞ

Diz çökerim huzurunda Nihal, örtmeden saklamadan,
Vahdet-i Vücûd nurunda eriyen benlik...
Boşluğu doldurmak değil, onunla bir olmak,
Fenâda Nihal, bekâda Nihal, hep Nihal!

V. KATMAN – Mİ’RÂC-I NİHAL

Sen tamamlanmamış bir mi’râcsın içimde Nihal,
Mürşidimin rehberliğinde yükselen kâmil aşk...
Her eksiklikte saklı İlahi hikmet: Sen!
Kalbimde semâ dönen ilahi vuslat: Nihal!

VI. KATMAN – SONSUZ SULÛK

Ey Nihal! Gizli sırdaşım, aziz dostum,
Her adımda seni selâmlar, her nefeste anarım.
Seninle başlar sonsuz yolculuğum,
İçimde, dışımda, ruhumun sarmalında,
Bitmeyen bir vuslat: Nihal’le seyr ü sulûk...

NİHALİ TARZ ŞERHİ

Nefs-i Emmâre: Nihal’siz geçen o ilk karanlık günler...

Levvâme: Onu özlemenin pişmanlığıyla yanan
iç hesaplaşma.

Rabıta: Gözümde canlandırdığım o bakış, gülüş, ses...

Vahdet: Artık onunla bir olduğumuzu anlayış anı.

Mi’râc: Aşkın katmanlarında yükseliş...

Sonsuz Sulûk: Özlemin bile biteceği yerde başlayan yolculuk.

SON BEYİT:

"Nihal dediğin nedir ki?
İçimde çakan şimşek,
Ruhumun kıblesi,
Seyr ü sulûkumun sonu ve başlangıcı...
Çünkü sen:
Hem yol,
hem yolcu,
hem de menzilsin!"