Bir türkü tutturmuş yel, avaz avaz,
Sarmış her yanını, tam kuru ayaz,
Gözleri dumanlı, saçlar bembeyaz,
Kara günde yalnız kalan dağlar hey!

Hep kekikli koylar karlarla dolmuş,
O aşılmaz yarlar düpedüz olmuş,
Kasnak meşeleri sanki kaybolmuş,
Kara günde yalnız kalan dağlar hey!

Giymeden çok önce ak kepeneği,
Kuşlar, kelebekler, hem kırçiçeği,
Terketmiş, gitmişler; işin gerçeği,
Kara günde yalnız kalan dağlar hey!

Erir zerre zerre, harcanmış zaman,
Giden gelmez amma diliyor aman,
Hicrandan, hüzünden yanıyor yaman,
Kara günde yalnız kalan dağlar hey!

Bağrında, yörükler çadır kurmuyor,
Keklik nağmeleri ruhun sarmıyor,
Yazın gölgelenen hatır sormuyor,
Kara günde yalnız kalan dağlar hey!

Dil bilmez uykuda, kabus görüyor,
Esen rüzgârlardan haber soruyor,
Başında hep kış var kafa yoruyor,
Kara günde yalnız kalan dağlar hey!

Özcan İşler