Bir Çift Sözün Yeterdi

Gerek yok silaha,
Bir çift sözün yeter beni öldürmeye.
Böyle sessiz kalmandansa iyiydi,
Beni öldürüp de gitmen.

Ne “bitti” diyebiliyorum,
Ne de “dönecek”...
Beni bıraktın böyle sürüncemede.

Nedenler, niçinler savrulur sigaramın dumanında;
Gözlerin bakar her köşe başından,
Kahkahaların doğar üzerime güneş olup.
Sesin bir martının çığlığında,
Eşlik eder yokluğunla,
Söyle vefasız, hangi rüzgâr savurdu bizi böyle ayrı düşlere?

Yağmur gibi yağar yüreğime sensizlik,
Lal olmuş dilim konuşmaz.
Kalemim döker içimdeki sessiz çığlıkları mısralara,
Söyle vefasız, neden sustun o son cümlede?

Oysa hayallerim vardı “bizli” yarınlara,
Ne oldu şimdi onlara?
Söyle, bitti mi demeliyim,
Yoksa susup yüreğim yana yana beklemeli miyim?

Sensiz geçen her günüm ayrı bir acı,
Ayrı bir ızdırap.
Özlemin büyüdükçe bir ateş dağlar yüreğimi;
Ne küllenip yok oluyor,
Ne de sen geliyorsun, güller açtırıyorsun yüzümde.

Söyle vefasız, nereden çıktın karşıma,
Neden böyle dokundun kalbime?

Sevmiyorum seni deseydin de...
Beklemeseydim seni,
Yaralarımı kendim sarardım,
Senin yasını tutarken…