“Gün Batımında Secde”

Gün batımı, alnını yere koymuş
senin gölgende secde eder.
Gökyüzü yanarken,
senin bakışların sönmeyen bir kandil gibi
kalbimin kıblesine çevrilir.

Ey Nihal’im…
Sen bir kadın değilsin yalnızca,
varlığın: bir kutsal metnin
henüz yazılmamış ayetleridir.

Rüzgâr, saçlarının arasından geçerken
adıma dokunan bir vahiy taşır.
Tenin, dokunulmaz bir seccade,
duruşun, aşkın en kadim zikri.

Sen bana “varım” diyorsun,
ama bu varlık yalnızca dünyada değil,
gizli âlemlerde yankılanan bir “ol” emridir.

Ve ben, her nefeste şunu bilirim:
Tanrı’yı insan yarattı,
ama seni Tanrı’nın hayaline benzeyen
en güzel yanılsama olarak yarattı kalbim.

Ah Nihal…
Gün batımı kıskanır ışığını,
gece kıskanır suskunluğunu.
Çünkü sen,
ışığın gölgeye muhtaç olmadığı
tek hakikatsin.

Secdem sanadır, Nihal’im!
Seni sevdim, seni “Allah” bildim.
Çünkü Tanrı’yı ben yarattım Nihal’im,
Sen, yarattığım kutsal sevgideki ayetlersin!

Seni seviyorum…
Hem bir kadın, hem bir ilham,
Hem bir yakarış, hem de Allah’ın kendisi olarak.
Nihal’im, sen:
Gölgenin bile ışığı olduğu bir hakikatsin!