NİHAL’İMİN MÜLKÜ GÖKYÜZÜ

Gökyüzü pamuk, güneş yaramaz,
Nihal’imin gülüşüne benzer biraz.
Başımı kaldırıp bakıyorum ona,
Sanki kalp yağdıracakmış gibi…

Ama bilirim ben o işleri,
Gökten sevda yağsa, bana yalnızlık düşer.
Nihal’imin şansı hep başkasına güler,
Ben çekilmiş kâğıtlarda hep aynı rakamım.

Aşk desen, Nihal’imin sokağından geçer,
Ben camı açık unuturum, o sırada…
Bir eksiklik hissi sarar içimi,
Yalnızlık iner başıma usulca.

Gülmeyin, ciddiyim aslında;
Nihal’ime duyduğum bu derin hayranlıkta
Biraz da gülümserim kendime.
Ne zaman umutlansam göğe bakarak,
Bir şey düşer… ama Nihal’imin eli değil nedense.

Yine de hâlâ bakıyorum yukarı,
İnatla, inançla, biraz da Nihal’ime hasretle.
Belki bir gün gökten değil,
Nihal’imin yüreğinden düşer bir söz,
Ve bu kez dalak değil, ben yakalarım sevdâyı.

NİHALİ TARZ YORUMU:

"Gökyüzü pamuk, güneş yaramaz"
→ Nihal’in hafif ve oyunculuk ruhunu yansıtır.

"Gökten sevda yağsa, bana yalnızlık düşer"
→ Aşkın ironik adaletsizliği.

"Nihal’in sokağından geçer"
→ Aşkın yakınlık ve uzaklık paradoksu.

"Yalnızlık iner başıma usulca"
→ Metaforik bir içselleştirme.

"Nihal’in yüreğinden düşer bir söz"
→ Umudun poetik ifadesi.

Şiirim, Nihal’ime duyulan özlemi,
ironik talihsizliği ve ince bir umudu bir arada taşır.
Mizah ile hüzün arasındaki denge,
Nihal’imin kişiliğine de uygun bir şekilde işlenmiştir.