İnsanoğlu kendini, dünyada ölmez sanır!
Oysa ki bir fiskelik, zayıf canı vardır ya…
Hayat hep ağır gelir, tatlı candan usanır!
Şayet huzurun yoksa, gerisi hep fasarya…

Çok söylenir bu dünya, “iki kapılı bir han…”
Birinden doğar gelir, birinden gider insan!
Bu geliş gidişlerde, Hak’tan istenir ihsan!
İnsan bu, son güne dek düşünür de susar ya…

Kuru dala can gelir, renk, renk çiçekler açar!
Nerden gelir bilinmez, bir güzel koku saçar!
İmrenir nev bahara, candan nasıl vazgeçer!
Sonra güneydoğudan, tatlı bir yel * eser ya… (1)

Birden soğur havalar, kılık değişir dallar!
Doğa/nın son demidir, kötüye çıkar fallar!
Türül, türül kokarken, insanlar çok afallar!
Hazan çöker doğaya, mevsim artık küser ya…

Bazen düşmanmış gibi, omzuna biner devlet!
Tüm hayatından bıkar, sıkıntısından millet!
Bazen, zoruna gider gördüğü tüm mezellet!
Madalyonun ters yüzü, hayat olur angarya…

Şanslıysan yerden alır, çıkarda gökte yersin!
Yoksa zırnık talihin, yoğa boyun eğersin!
Bence yalvar Allah’a, bölüp sana da versin!
Sonunda unu eler, eleğini asar ya…

İşte böyle bir şey bu, sona varım ve dirim! (2)
Az, veyahut çok yaşa, hepsi eder bir birim! (3)
Bazen çok kolay bazen, öyle zordur sindirim!
Sonra o tatlı canı, son bir uyku basar ya…

Antalya- 2025/09
Halil Şakir Taşçıoğlu

1- Antalya/ Manavgat meltemi…
2- ölüm- kalım…
3- tekrarı yok hayatın…