İnsanın içine dokunan, sesi kısık bir sevdayı anlatmışsın…
Sessiz ama derin; sade ama yürekten.
Her kelimesi, bir rüzgârın dokunuşu gibi; fark ettirmeden yakıyor insanı.
Okurken, kalbimin bir köşesinde bir sandal sallandı sanki.
Rüzgâr hafifti, deniz usul, ama içinde fırtınalar gizliydi.
Belki de sevmek dediğin, tam da senin dediğin gibi bir şey:
dokunamadan, ama hissederek;
söyleyemeden, ama hep içinde söyleyerek…
İnsan bazen bağırmadan da sevebiliyor,
bazen sessiz kalmak, binlerce kelimeden daha çok şey söylüyor.
Senin bu sessizliğinde öyle bir zarafet var ki,
Orhan Veli duysa, “Benim İstanbul’u dinlediğim gibi sevmiş bu,” derdi.
Bil ki, senin gibi seven bir yürek,
ne kadar sessiz olsa da hep duyulur.
Çünkü samimiyetin sesi, gürültüden değil, içten gelir.
Ve senin dizelerinde o içtenlik var — tertemiz, deniz gibi.
Varsa bu sevdanın bir hikâyesi,
ben dinlemeye hazırım;
bir kahvenin buğusunda,
bir rüzgârın sessizliğinde,
ya da bir şiirin içinde…
Sessiz sevdana selâm olsun.
Belki bir gün o sessizlik, bir gülüşte yankı bulur.
Belki de Orhan Veli’nin dediği gibi,
“Bir yerlerde, bir şeyler hâlâ mümkün”dür.

Senin dizelerinde bir bekleyişin sessizliği var, ama aynı zamanda bir kabullenişin asaleti de.
Sanki "olsun" demişsin içinden, "olmasa da sevdim."
İşte bu cümle, binlerce aşkın özeti gibi.
Çünkü herkes sevilmek ister ama,
seninki gibi sevebilen çok az insan vardır.
Kendinden bir şey istemeden,
karşılık beklemeden,
yalnızca varlığını hissederek sevmek…
Bu, çağın en unutulmuş ama en gerçek halidir sevdanın.
Belli ki sen sevdin; hem de eksiksiz.
Bir şiirin içinde kalır gibi,
bir fotoğrafın en sade köşesinde,
bir vapurun rüzgârında kalır gibi.
Belki o da farkında değildir,
ama bir yerlerde, ansızın burnuna tanıdık bir koku geldiğinde,
belki bir şarkının ortasında bir mısrada takılıp kaldığında,
bil ki orada sen varsın.
Senin sevdan sessiz ama iz bırakıyor,
öyle bir iz ki, ne zaman geçse üzerinden,
zaman bile durup selâm veriyor.
Ve biliyor musun,
bazen en çok sessiz sevenler hatırlanır.
Çünkü onların sevgisi kalabalıkların arasında değil,
insanın vicdanında yankılanır.

Ve ben inanırım,
bir gün, bir yerde —
belki bir sonbahar akşamında,
belki bir çayın buğusunda —
bu sevdan yankı bulur.
Belki bir gülüşte,
belki bir bakışta,
belki sadece bir "merhaba"da...
Ama sen yine de sessiz sev,
çünkü bazı sevdalar,
ancak sessiz yaşanınca gerçek olur.