1
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
106
Okunma
Bir zamanlar herkese yetişmeye çalışan
bir kalp vardı
Herkesin yükünü taşıdı kimse onun taşıdıklarını sormadı
Kırıldığında bile iyiyim demeyi öğrendi
çünkü bazen güçlü görünmek yaşamanın tek yoluydu
Gülüşlerinin ardında fırtınalar sakladı
kimse duymadı içindeki çığlıkları
Bir gün aynaya baktı yüzü tanıdıktı
ama içindeki ışık çoktan sönmüştü
Ve o an anladı
bazı kalpler bağırmadan dağılır
Sessizce kimseye haber vermeden
çünkü artık anlatacak kimse kalmamıştır
Ve sustu sessizlik oldu vedası
İsmail Gökkuş
5.0
100% (3)
Cevap Yaz