Bir çocuğun gülümsemesine
Şahit oldu güneş bugün
Sis perdesi yırtılıyordu yavaşça
Filistin’in kalbinden,
Kara bulutlar göç ediyordu turnaların yerine

Kıyamet, yorgun bir kadının
Avuçlarında susmuştu
Korku, toprağa ürkekçe bırakıldı
Sessizlik ilk defa kutsaldı bugün
Rüzgâr bir çığlığı taşımıyordu artık

Ve insan...
Bir enkazın içinden,
Yeni bir sabah gibi doğdu yeniden.

Bir beyaz güvercin indi gökten,
Ağzında bir zeytin dalı,
Binlerin duasını taşıyordu kanatlarında.

Gözlerinde unutuşun hüznüyle bir çocuk,
Dikti titreyen toprağa küçük fidanı.

Bir anne, mutluluk gözyaşlarıyla suladı onu
"Büyü Filistin" dedi,
"Bir daha hiç ölme"
Diye kutsadı.

Harabelere inen ışık,
Toprağın göğsüne sardı o fidanı.
Ölü şehir, mavi bir nefes aldı

Grilerini sıyırmak için üzerinden usulca,
Yüreği ilk kez korkuyla değil,
Umutla çarptı.

Ve çocuklar...
Savaşın küllerinden doğan kuşlar gibi
Sarıldılar kalan tek sevdiğine,
Dünyayı yeniden inşa edercesine

Geç kalınmış bir özlemin notaları,
Gökyüzüne yükseldi sevinçle