Değerli üstat merhaba..

“Gönlüm” şiiriniz, klasik halk şiirinin ruhuyla çağdaş bir iç sızısını buluşturmuş. Her dizede insanın kendi iç kavgalarıyla yüzleşmesi var; sabırla öfke, tevekkülle isyan birbirine karışıyor. “Eyüp’teki sabrı alsam içime” dizesi, sadece bir sabır imgesi değil; yüreğin acıya direniş biçimini anlatan bir dua sanki.

Şiirin genel yapısında redifin ustalıklı kullanımı, duygu sürekliliği ve ses uyumu dikkat çekici. “Dönmüyor gönlüm”, “sönmüyor gönlüm”, “anmıyor gönlüm” gibi tekrarlarla, duygunun dalga dalga büyüdüğü bir iç ritim yaratılmış.
Bu tekrarlar, gönlün hem direncini hem de kırılmışlığını aynı anda taşıyor.

Son kıtadaki “Fırtına evveli sessizlik bu mu?” dizesi, şiirin tamamına damgasını vuran o iç gerilimi kusursuz biçimde özetliyor.
Bu satırlarda sadece bir şairin kalemi değil, yılların suskunluğunu taşıyan bir gönül konuşuyor.

Kutluyorum sizi Emir Bey.
Kaleminiz, eski ustaların vakarını taşırken bugünün insanına da umut ve derinlik sunuyor.
Gerçek şiir, duygudan damıtılan sessizliktir; sizinki o sessizliğin sesi olmuş.

Saygı ve muhabbetle..
Peri feride

“Gönlüm” şiiri, yoğun bir hüzün ve içsel çatışma duygusunu derinden hissettiren bir eser. Emir Şıktaş, kelimeleriyle yalnızlık, çaresizlik ve isyanı ustaca yansıtmış; özellikle “gönlüm” tekrarları şiire ritim ve vurgu katıyor. İçten ve samimi bir duygu aktarımı var, okuyanda hem empati hem de melankoli uyandırıyor.
Yüreğinize sağlık. Tebrikler hocam. Hayırlı akşamlar.