Biz, kapkaranlık bir dünyanın çocuklarıyız,
Aydınlığa susamış babaların dualarından doğduk.
Karanlık sararken ufku, biz gözlerimizi açtık,
Ve o an anladık, zulüm, bize vatan olamazdı!

Zalimler, göğsümüzü delip geçtiler birer birer,
Unutulsun diye kendi ayıplarını…
Ama biz unutmayan taraftık —
Çünkü unutan bir kalp, artık yaşamazdı...

Biz sustukça değil, konuştukça dirildik;
Küle döndük, ama her defasında küllerden doğduk!
Her gözyaşı bir bayrak, her yara bir sancak oldu;
Ve her dua, göklere kazındı:
“Yıkılmaz imanla bu yolda vardık...”

Gecenin en koyu yerinde biz vardık,
Bir avuç umutla, bir nefes inançla.
Bir gün elbet dedik,
Bir gün, aydınlık borçlu kalacak bize.

Biz, on ikiden vururuz karanlığı,
Göğsümüzde acı değil, sabır taşırız.
Ve çağlayacağız yine —
Ta ki mazlumun alnı ak,
Ve zalimin yüreği korkudan titreyene dek!

Erol Kekeç/10.10.2025/Namazgah-Çamlıca/İST