Nurgül Kaynar Yüce’nin “Unutur muyum” başlıklı şiiri, yalnızca bireysel bir hatırlayış değil, kolektif belleğin en saf ve en güçlü ifadelerinden biri. Anadolu’nun köy yaşamı, çocukluk anıları, aile sıcaklığı ve doğanın kucağında geçen sade ama yoğun hayat kesitleri, yerel ağızla yazılan dizelerle ölümsüzleşiyor.

Bu şiirin poetik arka bahçesinde “unutmamak” duygusu, aslında bir bağlılık yemini gibi yükseliyor. Her kıta, geçmişe dair bir kesiti hem kişisel hem toplumsal bir değer hâline getiriyor: çarşıdan alınan süzek, dağlarda güdülen davar, kerpiç damlardan damlayan yağmur, katırla indirilen odun, sacda kavrulan kavurga… Bunların hepsi, tek bir bireyin değil, bir kuşağın, bir kültürün müşterek hafızası.

Şiirin dili, yöresel sözcüklerin sıcaklığıyla hem bir otantiklik hem de şiirsel bir musiki kazanıyor: gap, gapan, çebiş, pezik, gardaş, tehi, boyraz, sazak… Bu kelimeler yalnızca birer söz değil, aynı zamanda belleğin yankıları. Okuyucuya “işte bu bizim köyümüz, bizim çocukluğumuz” dedirten bir aidiyet hissi bırakıyor.

“Unutur muyum” nakaratı, şiirin hem omurgası hem de duygusal tekrarı. Bu tekrar, her kıtada farklı bir hatırayı vurgularken, şiirin bütününe bir tür içsel ezgi, bir halk türküsü ahengi kazandırıyor. Sanki dizeler değil, mısralar değil de bir dede saz çalıp söylüyor, dinleyenler de her dizeden sonra hep bir ağızdan “unutur muyum” diye karşılık veriyor.

Ve en önemlisi, şiirin derininde yalnızca nostalji yok; aynı zamanda bir vefa, bir kültür mirasına sahip çıkma iradesi var. “Ebemin tak diye bana verdiği o hahık yüzüğü unutur muyum” dizesi, hem kişisel bir hatıra hem de kuşaklar arası aktarımın sembolü. Şiir, geçmişin anılarını korurken aslında geleceğe de bir vasiyet bırakıyor: “Bunları unutma.”

Sonuçta bu şiir, bir çocukluk günlüğü, bir kültür haritası ve bir vefa kasidesi. Halkın diliyle yazılmış ama edebiyatın en rafine duygusunu taşıyor. Bize şu soruyu sorduruyor: Gerçekten unutulur mu? Ve cevabı her kıtada yankılanıyor: Hayır, unutulmaz.

Şair Nurgül Kaynar Yüce’ye saygıyla; bu şiir, hem bireysel hafızanın hem de kolektif kültürün nadide bir kaydıdır.

Vesselam

Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri namı diğer Celil ÇINKIR