Kapılar kapandı, içeride kalan ne varsa
Şimdi bir yankı sadece, duvarda asılı.
Rüzgar esti, taşıdı bildiğim tüm kokuları
Uzak bir limana, adı konulmamış bir bekleyişe.
Ne bir şarkı ne bir nâme, sadece sessizlik şimdi
Parmak uçlarında titrek bir anı,
Zamanın kumaşı yırtıldı, dikiş tutmaz bir yerinden.
Bakışlar yorgun, vedanın ağırlığı omuzlarda.
Biriktirdiğimiz her neşe, her keder
Avuçlarımdan kayıp giden ince kum misali.
Biliyorum, her son bir başlangıç derler
Ama bu eşikte, yalnızca boşluk var.
Gitmek, bir zaruret bazen, bir mecburiyet.
Kelimeler yetmiyor, bu düğümü çözmeye.
Bir iz bırakıyorum ardımda, görünmez bir el yazısı;
Onu bulursan, bil ki kalbim hala orada atıyor.
Unutma demiyorum, hatırla da demiyorum.
Sadece, bir zamanlar var olduğunu bil
Paylaştığımız an, o anımızdı
Şimdi yol uzun, ve bu veda, zamansız.