EKİM

Herkes biraz sever
Ama ben Başka Severim Sonbaharı
Doğduğum ay

Ekim
Sonbahar
...
Hangimiz sevmiyor ki sonbaharı.
Ama ben başka severim onu

Rengini, sessizliğini,
kokusunu/dokusunu...

Kahverengiyle sarı buluşur,
Yeşil ile turuncu,
ben seyrederim.

Hüzünle huzuru karıştırır,
bir köşeye çekilirim

Paul Verlaine’in sesi gelir:
“Les sanglots longs / Des violons / De l’automne / Blessent mon cœur…”
Sonbaharın kemanları
kalbimi yaralar.

Her kalp yarası,
başka bir şiirdir oysa

Cemal Süreya fısıldar:
“Sonbahar; gidenlerin mevsimidir biraz da…”
Olsun.
Gidenler gitsin,
kalan mevsimler bizimdir.

Nazım Hikmet uzaktan seslenir:
“Ve ben bir sonbahar ağacıyım,
yapraklarım birer birer düşer sessizce…”
Her düşen yaprakta
bir anı, bir insan kalır.

Oktay Rıfat hatırlatır:
“Sonbahar geldi mi hüzün gelir,
Yaprak döker bir yanımız,
Bir yanımız bahar bahçe.”

Edip Cansever ekler:
“Bir sonbahar düşün,
her şey yerli yerinde ama hiçbir şey aynı değil.”

Tanpınar’ı hatırlarım:
“Ne içindeyim zamanın,
ne de büsbütün dışında.”

Cahit Sıtkı Tarancı fısıldar:
“Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür
ve bir orman gibi kardeşçesine.”
Sonbahar, yaşamla ölüm arasında
bir köprü gibidir.

Ahmet Muhip Dıranas der ki:
“Hüzünle sarı yaprakları sevinçle karıştırırız.”

Attilâ İlhan da gelir:
“Gökyüzü her zaman mavidir,
ama sonbahar bir başka mavi taşır.”

Fazıl Hüsnü Dağlarca seslenir:
“Düşen yapraklar, unutulan çocukluklar gibidir,
geri gelmez ama iz bırakır.”

İyi anlaşırız biz.
O yaprak döker,
ben içimi.
O kurur,
ben dinlenirim.

O esince,
ben sessizleşirim

Ve hep fısıldar bana:
Her dökülen yaprak
bir vedadır.
Ama aynı zamanda
başka bir doğuşun habercisi.

Ekim gelir,
kahveler tarçın kokar.
Eller sıcak fincanlara uzanır.

Bilirim, sonbahar anlatır yeniden:
Hiçbir şey bitmez,
sadece şekil değiştirir.

O yaprak döker,
ben yeniden çiçeklenirim...