Kokunu alıyorum Gazze…
Yüreğimin tam ortasında bir sızı gibi,
Gecenin sessizliğinde yankılanan bir dua gibi,
Kokunu alıyorum Gazze...
Yanık bir ekmeğin buğusu gibi,
Annenin son kez sarıldığı evladın kokusu gibi,
Kokunu alıyorum Gazze…

Taş taş üstünde kalmamış evlerinin
Tozuna sinmiş umutları duyuyorum,
Bir çocuğun “Anne!” diye haykırışında
Yeryüzünün en büyük acısını görüyorum…

Kokunu alıyorum Gazze…
Her damlası kanla yoğrulmuş o toprakta,
Hâlâ yeşermeye çalışan zeytin fidanlarında,
Bir gün barışa uyanacak sabahların nefesindesin…

Kokunu alıyorum Gazze...
Yıkıntılar arasından yükselen ezan sesinde,
Bir bebeğin minik ellerinde tuttuğu taştasın,
Gözleri göğe bakan bir annenin duasındasın…

Ve bil ki Gazze…
Bir gün ellerim gerçekten dokunacak sana,
Bir gün umut taşıyan gemiler varacak kıyılarına,
Ve rüzgâr, artık acı değil, özgürlük taşıyacak sana…

Kokunu alıyorum Gazze…
Henüz yanına varamasam da,
Kalbim çoktan yürüdü sana doğru.

Abdurrahman Tümer