Gökyüzü...
Bir sonsuzluk perdesi, mavi bir sır,
Yıldız yıldız işlenmiş, kudretle yazılır.
Kim baksa başını kaldırıp semaya,
Kendi içini görür o ulu aynada.

Ey gök!
Senin altında doğar yiğitlik,
Senin şahitliğinde yükselir bir milletin diriliği.
Bulutun yükü değil, mazinin ağırlığı taşır,
Şimşeğin sesiyle konuşur ataların haykırışı.

Sen ki,
Yeryüzü çadırında kubbe gibi durdun,
Sancakların gölgesinde serinlik sundun.
İnsanlar dualarında seni göğe kaldırdı,
Bir umut için nice canlar yandırdı.

Seni delip geçen kartal misali,
Gönüller kanatlanır, vuslata talip hali.
Geceni kandil eden yıldızlara bak,
Her biri şehit olur, düşmez gökten bir yaprak.

Gök!
Seninle ant içtik biz, rüzgâr kadar serin,
Seninle yürüdük fırtınan en derin.
Ne ferman tanır, ne zincir bu baş,
Gökyüzü kadar özgür, dağlar kadar yoldaş.

Ay doğar gecene, umut gibi parlar,
Gündüzde güneşin, yüreğimize sığmaz yar.
Her bakış yukarıda bir dua, bir sevda,
Göğün altında yeminimiz var: Vatan asla düşmez dara!

Ey gökyüzü!
Mavi yazgımız, sonsuzluğa açılan yurt!
Sensin her yiğidin sevdası,
Sensin bayrakta titreyen bir avuç gurur…


Sinan Bayram