Küçük şeylerle mutlu olmayı öğrettiler bize…
Ne gördüğümüz her şeyi isterdik,
Ne de her istediğimiz olurdu.
Ama içimize düşen sıkıntıları da
Bir gün sonra unutur giderdik.

Bir giydiğimizi bir daha giymemek,
Önümüze konan yemeği beğenmemek
Ne haddimize!
Zengin değildik,
Sorgulamaya gücümüz yoktu.

Bir kıyafet vardı mesela,
Büyükten küçüğe miras gibi geçerdi.
Sökülen atılmaz, dikilir,
Yıpranan yamalanır,
Yenisi alınamadıkça annemiz biraz daha terzi,
Babamız biraz daha buruk olurdu.

Ama yine de modayı yakalardık biz:
İpten kemerlerimiz,
Çoraplardan eldivenlerimiz olurdu.
Her bahar papatya toplar,
Çimlerde yuvarlanırdık,
Pantolonumuza bulaşan çimen lekesi için
Annemizin azarını bile umursamazdık.

İyi çocuklardık biz…
Ağlayan kardeşimizi susturmayı,
Pazardan dönen büyüklerimizin yükünü taşımayı,
Beraber gülüp beraber ağlamayı bilirdik.

Bir şeyin olmasını beklerken sabretmeyi,
Yokluk günlerinde öğrendik.
Bu yüzden ekmek bizim için nimetti,
Emek bizim için kutsaldı.

Kaybetmemek için sıkı sarıldık
Hem ekmeğimize…
Hem sevdiklerimize. 🌿

#MehmetYETEK