Sesimle Nefesine Dokunacak Sokak Arası”

Bir şehrin gürültüsü vardı önce,
korna sesleri, telaşlı adımlar,
boğazına düğümlenen bir sabırsızlık…
Sonra birden,
bir sokak arası çıktı karşıma;
bütün sesleri içine çekmiş,
bir giz gibi saklıyordu.

O ara sokakta zamanın nabzı yavaşlıyordu.
Gökyüzünden düşen ışık,
binaların omzuna yaslanmış,
daracık aralıklardan süzülüp
taşların üzerine kırılıyordu.
Her taş,
bin yıllık bir hatırayı fısıldıyordu ayaklarımın altında.

Ben sesimi bıraktım oraya.
Bir şarkı gibi değil,
bir çığlık gibi değil;
sanki içimdeki bütün suskunluğu
tek bir nefeste topladım
ve duvarlara üfledim.
Duvarlar duydu,
pencereler duydu,
paslı kapılar bile aralandı sanki.

Çünkü biliyordum;
sen o sokaktan geçecektin.
Senin nefesin,
o aralıkta çınlayan tek gerçek olacaktı.
Ve ben,
sesimle senin nefesine dokunacaktım.

Bir anı düşün;
rüzgârın saçlarına karıştığı,
gömleğinin yakasına yaslandığı bir an.
İşte tam orada sesim dolaşacak.
İçinden geçecek,
senin soluğuna tutunacak.
Belki fark etmeyeceksin,
ama sesimle nefesin
birbirine değdiğinde,
sokak bile titreyecek.

Bir çocuğun gülüşü yankılandı ansızın;
ardından bir kedi,
adımlarına gölge gibi eşlik etti.
Ben sokak değilim sadece,
benim içimde şehrin kalbi atıyor.
Ve o kalp,
senin nefesine denk geliyor.

O ara sokak bir mucizeydi aslında:
Dünya büyüktü,
ama senin nefesinle benim sesim
sadece iki taş arası kadar yakındı.
İşte bu yüzden,
ben o sokak arasına bir isim verdim:
“Sesle nefesin kavuştuğu yer.”

Ve orada öğrendim ki,
hayat bazen meydanlarda değil,
caddelerde değil,
en dar köşelerde başlıyor.
Bir ses,
bir nefese dokununca…
Hüseyin Erdinç