Herkesin yorulduğu bir zaman vardır.
O anki.
Zihnini en berrak su ile temizlemenin telaşındadır.
Her bir damlası ile yıkar gönlündeki zifiri karanlığı.
Ve ölüm sessizliğinde dinlenmek,dinlebilmekti zor olan.
O anki..
Sanki ulaşmak istediği kaybolmanın eşiğinde..
Düşünmek ve konuşmaktan uzak.
Bulmak istediği aslında onu kaybeden şey ..
Ah ıssız gecenin hüznü.
Yok oluş ile başladı benim serüvenim.
Kalmadı artık bu çağa olan inancım.
Kalem ve kağıt karanlığa gömüldü.
Hepimiz prangalara vurulmuşuz .
Hani söz vermiştik çocukları ağlatmamaya.
Peki ya nedir bu galeyana gelmiş ruh .
Kime karşı bu isyan, ben ve sen kimiz , bu duvarlar ne .
Gönlü hüzünlü, kalbi kan ağlayan bir şeyh arıyoruz.
Hepimiz Rabbi arıyoruz ve bir o kadar da bulmak istemiyoruz.
Yorgunluklarıma yorgunluklar ekliyorum.
Ben bu dünyayı sevmedim Allah’ım, dinlendir gönlümü...