Ders kitapları bilmez bu hesabı,
Kalemin ucu, silginin gücü yetmez.
İki kalp bir araya gelir, bir bütün olur,
Ama biri eksildi mi, geriye hiçbir şey kalmaz.

Matematik der ki:
“2’den 1 çıkarırsan 1 kalır.”
Ama aşk, kendi kurallarını koyar:
Senden beni çıkarırsan,
Ne ben kalırım, ne sen kalır;
Yani aşk denkleminde 2 den 1 çıkarsa
Geriye sadece koca bir ‘sıfır’ kalır.

Ama ne sen eksil, ne ben…
O zaman sayılar bile susar,
Ve hayatın en basit anları bile ışık saçar.

Sevgi denkleminde ortak payda yoksa,
“Toplam” hep kavga, “çıkarma” hep hüzün,

Belki de, bu denklem, çözülmez sevgilim,
Çünkü aşkın içinde ‘eşitlik’ yoktur;
Kim fazla severse, o kaybeder.”

Ben özür beklerken, sen gurur topluyorsun,
Ve her gün biraz daha bölünüyorum içimden.

Matematik doğru söylüyor aslında;
Eğer bir taraf “sıfır” ise,
Diğer taraf “sonsuz” olsa bile,
Sonuç yine sıfıra eşit oluyor.

Şimdi anlat bana sevgilim. Hangi işlemi yapmalıyım.
Seninle geçen günleri mi toplamalıyım
Sensiz geçen günleri mi çıkarmalıyım takvimden.

Sonsuz bir uykuya mı yatmalıyım?
Uykuları mı bölmeliyim?
Bana yaşattığın şeyleri yüzüne mi çarpmalıyım?

İyi geçen günleri mi saymaya başlamalıyım sıfırdan
Kötü geçen günleri mi eksi haneme yazmalıyım

Anlat bana sevgilim. Hangi eksende durmalıyım
Hangi işlemi yapmalıyım.
Ama unutma ki;
Bana hangi işlemi yapmamı söylersen söyle,
Benim sonucum hep sana çıkar.
Çünkü bu denklemde sevgilim,
Ne sıfır var, ne sonsuz;
Sadece sen varsın.”