SESSİZCE GEÇEN SAATLER

Savrulur gölgelerin unuttuğu sokaktan
Hasretin içinden geçen bir rüzgâr
Kelimeler düşer suskun bakıştan
Ve adını unutan dudaklara konar

Cam kenarında bekleyen bir çift göz
Geleceksin diye özlemle bekler
Hiçbir kapı tam kapanmaz ardından
Hasret yeni bir ezgiyi zamana ekler

Perde aralığından solgun bir iz sızar
Duvar çatlağında saklı bir nefes kalır
Anılar bekler odada sessiz sessiz
Sessizlik eşyaların diliyle seni anlatır

Bir aynada kalır yüzünün solgun izi
Ne gülüş var ne de sesin dokunur cama
Kalbimi acıtır hâlâ eski bir sızı
Hatıralar susar gecenin ortasında

Gölgesiz sokakta ne bir ayak sesi
Ne gelen var ne de giden var bu saatte
Mektubun ucunda unutulmuş kelime
Yalnızlığı çoğaltır her harf her hece

Bir yaprak daha düşer takvimden sessizce
Ne çizgi kalır ne de anlam o tarihte
Saatler susar gecenin tam eşiğinde
Ve zaman yürür içimden, izsiz bir ritimle

Hayalin terk edip gider fark edilmeden
Ne bir ses bırakır ne de bir iz geride
Bir cümle eksilir, tamamlanmaz nedense
Yalnız kalırım o eksik zaman diliminde

Erman Ulusoy
Kırklareli, 25 Eylül 2025