Zamanın hoyrat avuçlarında eksilen bir çocukluk..
hatırlanması inciten, sessizliği bile kanayan bir yalnızlık.

Her insanın içinde, adı konmamış bir mevsim saklı.
Göğcesinden birer birer eksilen ağaçların uğultusunda
belleğin silinmiş kıyılar..

Her saat, yosun tutmuş bir bakış gibi kırılıyor içimizde.
Çatlaklarıyla konuşan o saatler, zamanı ölçmekten çok, onu un ufak ediyor.
İnsan, zamanın sarkacına asılı bir hayal olur sonunda; ne bir yönü vardır, ne de geri dönecek gücü. Rüya bile, gecenin içinde kendini çözerek büyüyor.. Azalmanın büyüsüdür belki bu ; bir şey kaybettikçe derinleşiyor, eksildikçe çoğalıyor.
Gövdesi değil göğcesi eksilen ağaçtır artık insan.
Yaprak yerine suskunluk döker mevsimlere bu yüzden.

Kırık bir nar gibi dökülen sessizlik, içimizin en kuytu köşesine mızrak gibi saplanıyor. Sesin yerini sızı alırken, sözcükler yokluğa doğru sürülüyor. Ne tuhaftır ki hep bu sızıdan doğuyor aşk.
Göğün soluk ninnisiyle büyür, kuş çığlıklarının dantelinde soluklanır. Aşk, bazen bir çocuğun sarsılmış teninde bir buğday sarısı gibi titrer, bazen bir kadının iç çekişinde nar kırmızısı bir çatlak oluverir.

Şiir de böyledir işte.
Bir nehrin tersten akışı gibi akar okuyucunun içine.
Ters çevrilmiş bir aynadır şiir.. göstermez kendini, yalnızca yansıtır seni. Her imge belleğin soyulmuş kabuğuna bir çentik, her kelime, unutulmuş bir hatıraya serpilen su damlasıdır.
İşte o damlalar birikir kıyısız koylarda, kimsenin bilmediği limanlarda, sustukça büyüyen bir ağıt oluverir.

Masalların çoktan unuttuğu bir masmavi ağaç belki hâlâ oradadır.
Ne tam gerçektir ne tam hayal.
Ama her şey biterken insan yine de o ağacın gölgesinde soluklanmak istiyor. Dudaklarından çıkan bir ıslık olur bazen, bazen ay ışığında titreyen bir çizgi. İşte orada karanlığın bile gözyaşı bir gül gibi parlamaya başlar.


ve bazen bir şiir,
bir ağacın eksilen göğcesi kadar sessizdir
ama o sessizlik,
dünyanın en yüksek çığlığıdır.
....

Tesbih şiirin şairi zamana karşı bir bellek kartografı gibi çalışıyor.
Anılar, duygular, düşler.. hepsi haritanın çatlakları gibi belirgin olmasa da hissediliyor. Bu da onun şiirini düz anlamdan uzaklaştırıp sezgiyle okunur kılıyor.
Sözcükleri birbirine bağlayan mantık değil duyumsama zinciridir.

Şiirdeki imgeler alışıldık bağlamların dışında kullanılıyor.
Bu da şairin dünyayı doğrudan değil soyut bir süzgeçten geçirerek algıladığını düşündürüyor bize.

Anlam dediğimiz çoğu zaman kayar, değişir ve genişler.
İşte bu şairin imgeyi sabit bir nesne değil yaşayan bir doku gibi ele aldığını gösterir bize.
İmgeler şiirde birbiriyle akraba, ama aynı zamanda yabancıdır.
Bu da ona özgü bir şiirsel mimari alandır.

Eyvallah
Hayranlıkla hep.