VEDA ANININ YAKLAŞMASI

Karanlık sarkıyor rıhtımın omzuna,
Deniz, öfkesini dövüyor taşlara.
Bir kelime düşüyor dudaktan ağır,
Şehir, yankısını saklıyor duvarlarda.

Islak taşlara sinmiş bir elvedasın,
Gurur, gözyaşını geri çağırıyor.
Zaman, ellerin arasından süzülüyor,
Ve biz, susarak bitiyoruz birbirimizden.

Gözlerin, son kez bakıyor ellerime,
Bir titreme geçiyor parmak uçlarından.
Dudakların, veda kelimesini doğuruyor,
Ve şehir, tam o anda susmayı öğreniyor.

Ay, yüzünü saklıyor bu sahneden,
Rıhtım, gözyaşını taşlara emanet ediyor.
Bir adım geri, sonra sonsuz sessizlik,
Ve biz, artık birbirimize ait değiliz.

Sokak lambaları titriyor adımın ardından,
Gölgem, senden kalan boşluğa düşüyor.
Deniz hâlâ seni çağırıyor dalgalarıyla,
Ama sen, bu sahneden çoktan çekildin.

Zaman, bu anı mühürlüyor rıhtım taşına,
Şehir, seni unutmayı hâlâ bilmiyor.
Ve ben, bu vedayı içime katlıyorum,
Bir mendil gibi, susarak saklıyorum.

24.09.2025
ERMAN ULUSOY / KIRKLARELİ