Bir kapı kapanır içimde her gece,
Kimse duymadan sürgülerim karanlığı.
Bir anahtar paslanır ceplerimde,
Hiç açmadığım, ama atmaya da kıyamadığım.

Bir bakış hatırlıyorum
Yarım kalmış bir ömrün ortasında asılı kaldı.
Ne ileri gidebildi,
Ne de geri dönmeyi bildi.
Bir bakış, bütün şarkıları susturdu,
Bütün şehirleri yetim bıraktı.

Aşk, diyorum, bir çivi gibi
Çakılır insanın kalbine.
Söküp atmak istersin,
Ama ne kadar çekersen
O kadar derine gömülür.

Bir çocukluk anısı gibi kokar bazen,
Bazen bir yangının dumanı gibi boğar.
Ama hep kalır,
Bir el izi gibi camda,
Bir suskunluk gibi dudakta.

Ve ben,
Her gece yeniden yanarım aynı ateşte.
Söndürmek mümkün değil,
Çünkü o ateşin içinde
Kendi suretimi görürüm.

Belki günün birinde,
Bu külleri rüzgâra bırakırım.
Belki günün birinde,
Sesimi yankılara emanet ederim.
Ama bilirim:
Küller savrulsa da,
Yankılar kaybolsa da,
Aşk
Doğar yine küllerinden..

Adem Önal..