İçimdeki Çocuk, Dışımdaki Kadın

İçimde bir yer var…
Kimselerin bilmediği,
Ellerin dokunamadığı,
Gözlerin göremediği…
En derin kuyulardan daha karanlık,
En sessiz gecelerden daha sessiz,
Ve belki de Tanrı’nın bile sessizce baktığı bir yer.

Orada bir kız çocuğu var hâlâ,
Saçlarına düşen ilk yağmur damlasını hatırlayan,
Toprak kokusunu annesinin ellerinden öğrenen,
İlk kırgınlığını avuçlarında saklayan,
Ve her şeye rağmen hâlâ gülmeyi bilen…
Ama o gülüş, bazen sadece kalbinin içinde çiçek açıyor.

Dışarıdaysa,
Yılların yonttuğu sertlik var yüzümde.
Omuzlarımda taş gibi ağır acılar,
Yüreğimde taşımaktan yorulduğum yükler…
Ayaklarım, düşmemek için kök salmış toprağa,
Rüzgâr vurdukça eğilen,
Ama asla kırılmayan bir ağaç gibi duruyorum.
Köklerim derinlerde;
Kimsenin söküp atamayacağı kadar derinlerde…

Biliyorum,
Özgürlük bir kavgadır.
Ve ben bu kavganın en sessiz savaşçısıyım.
Bağırmadan direnen,
Yıkılmadan yürüyen…
Sustum, çünkü kelimeler bazen zincir olur,
Ama ben kalbimde hep bir anahtar sakladım.
O anahtar, kapalı kapıları değil,
Unutulmuş yaraları açar.

İyilikten hiç vazgeçmedim,
Merhameti elimde kırılmasın diye tuttum,
Kötülüğün gölgesinde bile
İçimdeki kuşu üşütmedim.
Karanlıkta bile bahar kokusu sakladım,
Çünkü biliyorum,
İnsan baharı içinde taşımıyorsa,
Dışarıdaki güneş hiçbir şeydir.

Ve bekledim…
Bütün anlamsızlıklara rağmen,
Bütün yanlış adımların arasında,
O tek doğruyu…
Beni anlamak için kelimeler aramayan,
Sadece gözlerimden okuyacak olan adamı.

Belki bin kapı çaldım,
Belki bin gölgeye baktım,
Ama bilirdim;
Doğru olan bir gün kapımı sessizce çalacak.
O geldiğinde,
Ne geçmişin zincirleri kalacak,
Ne yaraların dili…
Sadece kalbine dokunacağım,
Ve onun kalbi bana dokunacak.

Huzur olacak adında,
Mutluluk olacak teninde…
Ve ben,
İçimdeki kız çocuğunu
Onun ellerinde özgür bırakacağım.
Korkmadan, saklanmadan,
Kırılmaktan korktuğu o cam kalbiyle…

O zaman anlayacak dünya;
Bir kadının en büyük zaferi,
Yaralarını saklamak değil,
Onları sevdiğinin ellerinde iyileştirmesidir.

Ve işte o gün,
İçimdeki çocuk gökyüzüne bakacak,
Bulutlar bile onun gülüşüne yol verecek.
Ben ise,
Bütün savaşlarımdan sonra,
Onun gözlerinde
Kendi evimi bulacağım.

Mehmet bildir