Güneş nazlı nazlı batarken...
Koyu bir karanlık, öptü denizi.
Rüzgar savrulurken oradan oraya...
Bulutlar gözyaşı döküyordu gizlice.

Yapraklar ağaca veda ederken...
Ağaçlar baharı bekler, dua ediyordu.
Toprak sessizce sabrediyor...
İçinde yeniden filizlenecek umudu saklıyordu.

Kuşlar gökyüzünden süzülüp...
Son şarkılarını fısıldadı akşama.
Her kanat çırpışında gizli bir hüzün...
Her notada özlem vardı insana.

Ufuk çizgisi kıpkırmızı yanarken...
Gece, yıldızlarını hazırlıyordu.
Ay usulca göğe tırmanıp...
Karanlığa beyaz bir düş serpiyordu.

Bir çocuk pencereden bakıp...
Gözlerinde umutla yarını arıyordu.
Her karanlık bir aydınlığı doğurur...
Her gece, sabaha kavuşuyordu.

Ve gönüller bilirdi ki...
Hiçbir veda sonsuza dek sürmez.
Her ayrılıkta saklıdır bir kavuşma...
Her gözyaşında bir bahar büyür,
yeşerir yeniden...

@NURAL BEKTAŞLI