2
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
105
Okunma
Oysa ne çok geçmiş var,
aynanın ardında saklı gölgeler gibi.
Ne çok gelecek,
ama ne az zaman;
sanki varlıkla yokluk arasında asılı duran
nefes kadar kırılgan.
Gönül dağılır rüzgârın tuzuna,
toz olur, savrulur,
kendi izini kaybeden yankı gibi.
Anılar — suya düşmüş ay ışığı,
bekleyişler — hiç gelmeyen sefer,
tasalar — görünmez zincirler.
Anlatacak ne var?
Belki suskunluğun ardında gizlenen söz,
belki boşluğun kıyısında
kendini arayan yolcu.
Ve belki de hiç kimse,
hiçbir zaman.
Rifat KAYA
5.0
100% (2)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz